Liefde, afscheid, plezier, baalmomenten, maar vooral voldoening. Allemaal woorden waar je mee te maken krijgt als opvanggezin. Bijna 15 jaar geleden zijn we begonnen als opvanggezin, waarvan al weer een aantal jaren voor liefde voor honden. We hebben allerlei soorten honden in huis gehad. Grote knuffelkonten, verlegen, soms zelfs bange honden, jonge energieke pups, oude vrolijke besjes. Sommige hadden een rugzakje en sommige helemaal niet. Ik denk dat we inmiddels ruim 70 honden in huis hebben gehad. Soms is het afscheid echt heel erg moeilijk en het liefst houd ik ze allemaal. Maar als ik dat had gedaan dan had ik nooit al die lieverds aan een nieuw huis kunnen helpen! Die gedachten houd mij bij ieder afscheid weer sterk. Bovendien is het ook echt wel een feestje om de hondjes met hun nieuwe baasjes mee te zien lopen. Soms vol enthousiasme en overgave, soms nog wat onzeker. Een tijdje houden we nog regelmatig contact met de nieuwe baasjes. Dat hoeft niet, want de stichting regelt de nazorg, maar ik vind het fijn om te horen hoe het met onze opvangertjes gaat en geniet van de geweldige foto’s en filmpjes die ik van de nieuwe liefdevolle gezinnen krijg. Als opvanggezin moet je wel tegen een stootje kunnen. De honden die komen hebben vaak even de tijd nodig om te wennen aan het huisleven hier in Nederland. Met liefde en vooral veel geduld kom je een heel eind. Soms duurt het wat langer voor een hond los komt of is het even zoeken hoe je met bepaald gedrag het beste om kunt gaan, dan staat de stichting altijd klaar om te helpen als je het even niet weet. Er sneuvelt ook wel eens iets. Een honden kussen dat in een mooi vlokken feest eindigt of een vaas die omgestoten wordt. Dat hoort er wel een beetje bij. Ze zijn meestal ook niet zindelijk als ze komen, maar het fijne is dat een volwassen hond dat meestal heel snel leert, veel sneller dan een pup.
Het mooiste is als ze een beetje verlegen binnenkomen en tijdens hun verblijf bij jou helemaal opbloeien. Dat ze weer zien hoe mooi het leven is en van onzeker hoopje ineens een stoere bink of enorme knuffelkont blijken! Wij hebben altijd wel (jonge) kinderen in huis gehad tijdens het opvangen. Die moet je natuurlijk wel goed meenemen in wat wel en niet kan bij de opvanghonden, maar bij ons is dat altijd heel erg goed gegaan. Voor de kinderen was het ook leerzaam, zij hebben leren kijken en aanvoelen wat een dier nodig heeft en hebben allemaal een groot sensitief vermogen ontwikkeld. Mooie bijvangst vind ik 🙂
We zijn ooit wel eens een jaar of 2 gestopt met opvangen omdat het even niet in ons leven paste, maar ik miste het enorm! Het vult toch een soort behoefte om iets goeds te doen voor een ander. In dit geval verander je voor een hond echt de wereld en dat voel je aan alles. Ik kan het iedereen met een groot hart en brede schouders aan!
Denk je er aan om opvanggezin te worden en wil je graag nog even sparren om te weten of het echt iets voor je is? Dan sta ik altijd open voor een praatje.
Groetjes Irene
Arie en Diyaz
